PROLOG

Witam!

Prolog jest krótki, więc możecie czytać bez obaw o to, że stracicie wiele minut swego cennego życia. (: Zapewniam również, że nie jest to prolog mający niewiele do czynienia z odgrywającą się dalej historią, zatem nie mogę powiedzieć, że napisanie go było złym pomysłem. Mam nadzieję, że się wciągniecie... Już widzę, jak supermasywna czarna dziura Was pochłania. (:
Szablon jest tymczasowy, nie bójcie się. ;D

15 kwietnia 2017

To mój ostatni wpis. Nie będzie kolejnego. Wiem, mówiłam tak ostatnim razem, a jednak ślęczę nad kartkami pamiętnika i piszę, jakbym zapomniała o wszystkim. Tym razem przyrzekam – to naprawdę koniec.

Nie mam pojęcia, dlaczego nadal siedzę nad kartkami tego pamiętnika, skoro lada chwila zamierzam go podrzeć, zaś pozostałości spalić, by nikt nie odczytał niczego, co obecnie znajduje się na jego stronach. Ryzyko jest zbyt wielkie, a przybrani rodzice czy policja z pewnością zainteresują się tym, co do tej pory napisałam. Najgorsze, że zrobiliby to tak czy owak. Badaliby sprawę mojej śmierci lub popełnionego przeze mnie morderstwa – zależnie od tego, jak postąpię: czy zdecyduję się zostać zwycięzcą czy ofiarą. Gdyby udało mi się zostać zwycięzcą, jestem pewna, że większość społeczeństwa nie dostrzegłoby prawdy. Zobaczyłoby wyłącznie skutek, nie chcąc wysłuchać moich tłumaczeń. Dostrzegłoby we mnie osobę winną – tak samo, jak ocenia książkę po okładce. Nie zdałoby sobie sprawy z detali usprawiedliwiających moje działania. Z policją byłoby podobnie, tyle że umysł pracujących w niej ludzi dodatkowo przeciążony jest podobnymi przypadkami i ci ludzie nie mają już siły ich analizować. Zamknęliby mnie dla świętego spokoju, bo lepiej nie mieć żadnych kłopotów, a osoba niewinna może siedzieć w kiciu – przecież się jej nie zna, więc nie ma się wyrzutów sumienia. Czy policja w ogóle ma jakieś wyrzuty sumienia?

Być może ten ostatni wpis jest tu dlatego, że choć nie mam nikogo, kto mógłby mnie zrozumieć, przelewanie myśli na papier przynosi ukojenie, zdejmuje ten ciężar, siedzący na klatce piersiowej niczym dusiołek.

Jolanta i Krzysztof to dobrzy ludzie. Przygarnęli mnie pod swój dach, obdarzyli miłością, jakbym była ich dzieckiem. Takiego uczucia nie da się podrobić. Udawanie przez tyle lat jest niewykonalne. Wiedziałabym, gdyby coś było nie tak, a jednak jedna rzecz nie daje mi spokoju. Boję się o nią zapytać, mimo że tyle razy miałam okazję. Obawiam się, że kiedy o nią zapytam, wszystko posypie się jak zamek z piasku, chociaż zdaję sobie sprawę, że to niedorzeczne. Dlaczego zachowali zdjęcia moich prawdziwych rodziców? Skąd ich znają? Co ich ze sobą łączy?

Istnieje jedna osoba, której ufam, jednak ona by mnie nie zrozumiała. Nie pojęłaby znaczenia wszystkich szczególików. Jak inni, zobaczyłaby jedynie zewnętrzną stronę, jedynie okładkę – a nawet jeśli udałoby jej się postąpić inaczej, nie mam gwarancji, że nie wydałaby mnie, żeby ocalić własną skórę. Nie straciłaby przecież niczego. Dlatego nie powiem jej za wiele. Powiem tyle, aby mi uwierzyła, ale wciąż nie znała prawdy. Potrzebuję jej.

Nie mogę się doczekać, aż dowód mojego jestestwa zniknie wśród płomieni. Chciałabym, żeby było inaczej, no ale... to nie ja wybrałam własne zabójstwo.